ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΧΑΛΚΗΔΟΝΟΣ ΑΘΑΝΑΣΙΟΥ: Babies "a La Carte"

“Ὅταν κοιτάζω τὸν κόσμον, 

χαίρομαι, διότι δὲν ἔχω τέκνα”. 

(J. G. Seume) 

Μὲ τὸ θέμα τῶν πολυσυζήτητων ἀντισυλληπτικῶν δισκίων (Pille), τὰ ὁποῖα εἰς τὴν DDR ἀποκαλοῦνται δισκία τοῦ ἐπιθυμητικοῦ παιδίου, ἠσχολήθη ὁ γράφων συντόμως καὶ εἰς προηγούμενον ἄρθρον του1. Σήμερον ἐξετάζει τοῦτο ὑπὸ ἑτέραν σκοπιάν. Ἡ K. Wegner ἐξέδωσεν ἐσχάτως ἕν νέον βιβλίον: “Τὸ δισκίον καὶ ἐγώ”, διὰ τὸ ὁποῖον ἡ A. Schrupp σημειώνει σχετικῶς πρὸς τό “θαυματουργικόν” τοῦτο φάρμακον, τὸ ὁποῖον ἀποτελεῖ ἓν βασικὸν τεκμήριον ἐπεμβάσεως τῆς βιοτεχνολογίας εἰς τὸ μυστήριον τῆς ἀναπαραγωγῆς τοῦ ἀνθρώπου, λαμβανόμενον πλέον ὡς “ψωμοτύρι” ὑπὸ τῆς νεολαίας καὶ οὐχὶ μόνον, μὲ ἀναμονὰς καὶ ἐλπίδας ποικίλης μορφῆς, περιθωριοποιουμένων συνήθως τῶν ἠθικῶν καὶ θρησκευτικῶν ἐπιφυλάξεων, τὰ ἀκόλουθα: Ἡ Wegner συνομίλησε μὲ 250 γυναῖκας καὶ διεπίστωσε σημαντικὰς διαφορὰς μεταξὺ τῶν γενεῶν. Εἰς τὰ ὄψιμα ἔτη τοῦ ’60 καὶ ’70 τὸ ἀντισυλληπτικὸν δισκίον πρωτίστως ἐθεωρεῖτο ὡς ἓν σύμβολον τῆς σεξουαλικῆς ἀπελευθερώσεως. Συγχρόνως, κυρίως μὲ τὰς φεμινιστρίας, ἤρχισαν νὰ συζητῶνται καὶ αἱ παρενέργειαι αὐτοῦ. Κατὰ τὰ τέλη τοῦ ’80 καὶ ’90 ἡ λῆψις του ἐγένετο αὐξητικῶς ὁμαλή, καὶ εὐνοοῦσε -μέχρι τῆς ἐμφανίσεως τοῦ Aids- μίαν μεγάλην ἀπροκαταληψίαν ἀναφορικῶς πρὸς τὴν σεξουαλικότητα. Σήμερον λαμβάνουν ἤδη 87% τοῦτο κοπέλλαι μεταξὺ τῶν 14-17 ἐτῶν, συχνάκις διὰ τῆς συμβουλῆς τῶν γονέων των. Καὶ δὴ πρωτίστως οὐχὶ διὰ νὰ ἀποφύγουν τὴν ἐγκυμοσύνην, ἀλλὰ διότι τοῦτο ὑπόσχεται μίαν καθαρωτέραν ἐπιδερμίδα καὶ πληθωρικὀτερα ἐπιθυμητὰ στήθη, παρακάμπτουσαι οὕτως τὰς πλαστικὰς ἐπεμβάσεις μὲ ὅλα τὰ συνακόλουθά των. Τοιουτοτρόπως τὸ δισκίον τελειωτικῶς ἀπέβη παρασκεύασμα τρόπου ζωῆς (Lifestyle). Βλέπομεν λοιπὸν πόσον ταχέως ἠμποροῦν νὰ μεταλάσσουν σήμερον τὰ κοινωνικὰ μεγέθη καὶ οὐχὶ μόνον2. 

Οὕτως πρὸ ἑνὸς ἡμίσεως αἰῶνος διὰ πρώτην φορὰν προσελήφθη εἰς ἐπιστημονικὸν σενάριον, ὅ,τι πρότερον ἦτο εἰς τὰς χεῖρας τῆς φύσεως ἢ εἶχεν ἐπιχειρηθεῖ μὲ διαφόρους ἀνασφαλεῖς μηχανικὰς μεθόδους ἡ ρύθμισις τῆς ἀναπαραγωγῆς τοῦ ἀνθρώπου. 

Τὸ δισκίον προλήψεως ἐπιτρέπει ἔκτοτε εἰς ὅλας τὰς γυναῖκας, αἱ ὁποῖαι δέχονται τοῦτο, νὰ εἰσαγάγουν τὴν μηνιαίαν γονιμότητα εἰς τὴν ἰδίαν ἀπόφασίν των ἐὰν ἐπιθυμοῦν νὰ ἀποκτήσουν τέκνον. 

Πλέον δὲ τοῦ ἑνὸς τετάρτου αἰῶνος παρῆλθεν ἀφ’ ὅτου ὁ L. Brown ἐπέτυχεν διὰ τῆς τεχνητῆς γονιμοποιήσεως τὴν γέννησιν παιδίου. Ἀμφότεραι αἱ μεθοδεύσεις ἡ ρύθμισις γονιμότητος καὶ ἡ ὑποστηρικτικὴ τοιαύτη in vitro (Retorte) εἶναι σήμερον τυποποιημέναι μέθοδοι τῆς ἀναπαραγωγικῆς ἰατρικῆς. Ἑκατομμύρια τῶν σήμερον ζώντων εἶναι τέκνα κατ’ ἐπιθυμίαν μετὰ προγραμματισθεῖσαν διακοπὴν προσλήψεως τῶν δισκίων, ἑκατοντάδες χιλιάδες δὲ ἦσαν “παράγωγα” τῆς τεχνητῆς γονιμοποιήσεως, διότι οἱ γονεῖς ἐλάμβανον ἰατρικὴν ὑποστήριξιν πρὸς τοῦτο. 

Ἐκ τούτου καταφαίνεται πῶς σήμερον ὁ ἄνθρωπος ἐπεμβαίνει εἰς τὸ ἱερόν “μυστήριον” τῆς ζωῆς, συχνάκις μάλιστα ἀλαζονικῶς. 

Αἱ ἠθικῶς καὶ θρησκευτικῶς κεχρωματισμέναι ἐπιφυλάξεις κατὰ τῶν μεθοδεύσεων τούτων ἀρχικῶς ἐπροτείνοντο λίαν ἐπιθυμητικῶς, σήμερον ὅμως τυγχάνουν ὑποτονικότεραι. Ἡ Ρ/Καθολικὴ καὶ ἡ Ἀγγλικανικὴ Ἐκκλησία ἀπορρίπτουν αὐτά. Ἡ ἐγκύκλιος “Donum Vitae” (1987) ἀναφέρει ὅτι ἡ ἀγάπη τῶν γενεῶν, ἡ σεξουαλικὴ συνεύρεσις καὶ ἡ γέννησις τῶν τέκνων συνιστοῦν ἓν σύνολον, οὕτως ὥστε τοῦτο νὰ ἀποτελεῖ τὸ δῶρον τῆς ἀγάπης τῶν γονέων καὶ οὐχί “προϊόν” τοιούτων τεχνικο-ιατρικῶν ἐπεμβάσεων. Ἀπὸ Προτεσταντικῆς ἀπόψεως ὑποστηρίζεται ὅτι αἱ μεθοδεύσεις αὐταὶ ἠμποροῦν νὰ πληγώσουν τὴν ἀνθρωπίνην ἀξιοπρέπειαν τοῦ πρωΐμου ἐμβρύου! O tempora o mores (Κικέρων). Εἰς τὴν Ὀρθόδοξον Ἐκκλησίαν “μόνη ἐπιτρεπομένη πρᾶξις ἢ λεπτομέρεια ἀναφορικῶς πρὸς τὴν τεχνητὴν γονιμοποίησιν, εἶναι ἡ κλινικῶς καὶ ἄλλως ἀποδεδειγμένη ἐξωτερικὴ ἀτέλεια τῶν συζύγων, διά γε τὴν παρατηρουμένην παρὰ αὐτῶν οἱανδήτινα ἀνατομικὴν ἢ ἄλλην ἔλλειψιν παρέμβασις τοῦ εἰδικοῦ ἰατροῦ” ἤ “ἐπὶ παιδοποιΐα συμπαραστατουμένη χριστιανικὴ συζυγία”3. Πῶς ὅμως πάντα ταῦτα ἠχοῦν εἰς τὰ ὦτα τῶν ἀνθρώπων, πιστῶν καὶ ἀπίστων, τοῦτο εἶναι ἄλλη ὑπόθεσις.

 ____________________________________________________ 

1- Ἀ. Παπᾶ, Χαλκηδόνος, Die Pille, Ρινήματα ἀπὸ τὸ Βόσπορο Ε΄, Θεσσαλονίκη 2015, 190-192. 

2- A. Schrupp, K. Wegner, Die Pille und ich, Publik-Forum ἀρ. 6 (2016) 55. 

3- J. Reich, Der neue Mensch, Ἔνθ. ἀνωτ. 14. Μ. Γρινιεζάκη, Ἀρχιμ. (Χριστουπόλεως), Βιοηθικὲς Θέσεις τοῦ Μητροπολίτου Γέροντος Ἐφέσου Χρυσοστόμου (Παντοδαπὰ τῆς Βιοηθικῆς 3), Ἀθῆναι 2014, 253-371.