ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΧΑΛΚΗΔΟΝΟΣ ΑΘΑΝΑΣΙΟΥ: Η ΤΖΩΡΤΖΙΝΑ ΚΑΙ Η ΠΥΛΗ ΤΩΝ ΛΕΟΝΤΩΝ

Στὴν Ἀργιθέα, κοντά πως στὸν περίφημο χῶρο τῶν Ἀγράφων, ὅπου πολεμοῦσαν οἱ κλέφτες καὶ οἱ ἀρματωλοί, βρίσκεται μαζὶ μὲ ἄλλες νεραϊδοειδεῖς Ἀμαζόνες καὶ ἡ Γεωργία, κοινῶς Τζωρτζίνα, τὸ ὄνομα τῆς ὁποίας προέρχεται ἀπὸ τὸ Γεώργιος, τοὐπικλην Τζώρτζης -πρβλ. τὸν μεγάλο ζωγράφο Giorgione τῆς Βενετσιάνικης Σχολῆς. Τὸ ὄνομα ὅμως αὐτὸ ἀπαντᾶ καὶ σὲ κράτος στὸν Καύκασο, σὲ πολιτεία τῶν Η.ΠΑ. καὶ ἀλλαχοῦ.
Γύρω τους “χορεύουν” κατάφυτα καὶ πανέμορφα βουνὰ καὶ λαγκάδια, ὅπου βόσκουν εἰρηνικά -μακάρι καὶ οἱ ἄνθρωποι- τά “ζά” τοῦ Πλάστου, πρόβατα, κατσίκια, γελάδια, γουρουνάκια, παπιά, κότες κ.ἄ. Ἀλλοίμονο ὅμως ὅταν ἐμφανίζεται καὶ ὁ “ΛΥΚΟΣ”!… ἀλλαχόθεν.
Τὸ Τζωρτζίνα σημαίνον καὶ τὸν ἀστεῖον ἢ περίεργον ἄνθρωπο, προέρχεταί πως ἐκ τῆς “προκρουστικῆς” ἢ ἄλλης μετασχηματιστικῆς μεθόδου θηλυκοποιήσεως ἀνδρικῶν ὀνομάτων διὰ λόγους ἀσκήσεως ἤ “σωτηριολογικούς”, ὅπως τὰ Αἰμιλιανή, Γερασίμη, Διοδώρα, Ἰακώβη, Νικοδήμη, Παϊσία, Πολυκάρπη, Συνεσία κ.ἄ.
Ἡ Τζωρτζίνα λοιπὸν φαίνεται ὡς ἓν εὐειδὲς ὄν, παρὰ τὸ γλυκο-πληθωρικὸν δέμας της, λίαν εὐκίνητος, δυναμική, χαρίεσσα, μὲ πολὺ χιοῦμορ, ἐπικοινωνιακή, πονόψυχος καὶ γενναιόδωρος, εὐφυεστάτη καὶ φιλομαθής, ἀλλὰ ἀφηρημένη καί “τῆς ἀναβολῆς”. Ὁρισμένα ἐκ τῶν ἀνωτέρῳ δηλοῖ καὶ ἡ ἀριθμολογία τοῦ ὀνόματός της.
Κατάγεται ἐκ τῆς χώρας τῶν γνωστῶν καὶ μὴ ἐξαιρετέων φίλων μας τῶν Ρώς, ἐκ τῶν ὁποίων προέρχεται καὶ ἡ λέξις χαχόλος, ποὺ σημαίνει τὸν μεγαλόσωμο, ἄχαρο καὶ κρεμανταλᾶ, τὸν ἀδαῆ, βραδύνου, ποὺ ἄγεται καὶ φέρεται. Ἐχρησιμοποιεῖτο δὲ ὑποτιμητικῶς ὑπὸ τῶν Ρώσων διὰ τοὺς Οὐκρανοὺς ὡς ὑποαναπτύκτων καὶ ἀπολιτίστων! Λεκτικῶς δηλοῖ τὸ τσουλοῦφι, ἀλλὰ καὶ τὸ λειρὶ τοῦ πετεινοῦ, σατυρίζουσα τὸ χαρακτηριστικὸ κούρεμα τῶν Οὐκρανῶν Κοζάκων, ποὺ ἐξύριζαν ὁλόκληρη τὴν γκλάβα καὶ ἄφηναν ἕνα μακρὺ τσουλοῦφι, ποὺ τὸ ἄκρο του ἐγύριζαν στὸ αὐτί. Σήμερον στὰ ἑλληνικὰ ἡ λέξις χαχόλος χρησιμοποιεῖται καὶ διὰ τοὺς Ρώσους.
Κατάγεται λοιπὸν ἀπὸ κράτος μεγάλο, μὲ πολυκύμαντο ἱστορία καὶ σπουδαία συμβολὴ στὸν Χριστιανισμό καὶ γενικὰ στὸ πολιτισμό. Δὲν πρέπει νὰ λησμονοῦμε, ὅτι οἱ Ρὼς παρέλαβον ἐκ τοῦ Βυζαντίου πολλά, τὰ ὁποῖα -καὶ τοῦτο εἶναι τὸ σπουδαιότερο- ὄσμωσαν εἰς ἕνα μεγαλόπνοο πολιτισμό, τεκμαιρόμενο ἀπὸ τὰ μνημεῖα, χριστιανικὰ καὶ κοσμικά, τὴν τέχνη, τὴν μουσική, τὴν μικροτεχνία καὶ ἄλλα πολλά. Ἡ σύζευξις παλαιορωσικῶν, βυζαντινῶν καὶ δυτικῶν στοιχείων ἐδημιούργησε αὐτὸ τὸ “θαῦμα”.
Ὅμως Τζωρτζίνα, νὰ μὴν ξεχνᾶμε ὅτι ἡ μάνα ἦταν τὸ Βυζάντιο, ἔστω καὶ μὲ πολλοὺς ἄνδρες -πρόωρα ἴσως μοντέρνα. Ἂς μὴν τὴν πολεμοῦμε λοιπὸν τώρα, ἂν καὶ σύνηθες τοῦτο. Ἂς κυττάζωμεν τήν “Πύλη τῶν Λεόντων” τῶν Μυκηνῶν, διότι καὶ στὸ Φανάρι ὑπάρχει ἄλλη “ἐν ἑτέρᾳ μορφῇ” μὲ φύλακας, “φυλάσσοντας φυλακὰς τῆς νυκτός” (Λουκ. 2, 8) τὰ δίκαια καὶ δικαιώματα τοῦ Θρόνου, οἱ ὁποῖοι δὲν πτοοῦνται καὶ δὲν ἀνέχονται τάσεις ἡγεμονιστικὰς καὶ ἀντικανονικάς. Ἀντέχουν εἰς τὴν πεῖναν καὶ δίψαν τῆς δικαιοσύνης, διότι “μακάριοι οἱ πεινῶντες καὶ διψῶντες τὴν διακαιοσύνην, ὅτι αὐτοὶ χορτασθήσονται” (Ματθ. 5, 6).
Ἂς ἀφήσουν λοιπὸν τὰ ἐμπρηστικά “σταματῆστε” καὶ ἂς σταματήσουν ΕΚΕΙΝΟΙ.
Ἀμὴν