Η ΑΝΤΙΦΩΝΗΣΗ ΤΟΥ ΠΑΝΑΓΙΩΤΗ ΝΕΟΧΩΡΙΤΗ ΚΑΤΑ ΤΗΝ ΧΕΙΡΟΘΕΣΙΑ ΤΟΥ ΣΕ ΑΡΧΟΝΤΑ ΠΡΩΤΟΨΑΛΤΗ ΤΗΣ Μ.τ.Χ.Ε.

(29 Νοεμβρίου 2016) 

Παναγιώτατε, 

Είναι μεγάλη η τιμή, που γίνεται σήμερα προς εμέ τον ελάχιστο, η οποία συμπίπτει με τη συμπλήρωση 25 ετών ευκλεούς Πατριαρχίας Σας και διά της οποίας τιμής μου ανατίθεται η ευθύνη της πρωτοψαλτίας στον Πάνσεπτο Πατριαρχικό Ναό. Ο λόγος μου δεν αρκεί για να εκφράσει την ευγνωμοσύνη μου προς το πρόσωπό Σας, για την πατρική αγάπη με την οποία με περιεβάλατε κατά το διάστημα της τοποτηρητείας μου. Εσείς όμως γνωρίζετε να διαβάζετε ακόμη και την σιωπή˙ διακρίνετε τον λόγο του ευεργετηθέντος, που κρύβει η σιωπή. 

Στο Φανάρι, Παναγιώτατε, ήρθα Σεπτή Εντολή, όχι να απολαύσω τιμές, αλλά για να ενσωματωθώ στις δυνάμεις αυτές του Πατριαρχείου και της ομογένειας, που υπό την καθοδήγηση της Υμετέρας Θειοτάτης Παναγιότητος, αναλαμβάνουν να σηκώσουν μέρος της ευθύνης. Και η ευθύνη της πρωτοψαλτίας είναι μεγάλη, διότι ο σκοπός της είναι να χρησιμοποιήσει όλα τα μέσα που έχει στη διάθεση της, τα φυσικά και πνευματικά, ώστε να προσεγγίσει την ικεσία, την προσευχή, να δημιουργήσει κλίμα κατανύξεως μέσα στον Πάνσεπτο Πατριαρχικό Ναό. Παράλληλα, ευθύνη είναι η μελέτη και μεταλαμπάδευση των παραδεδομένων τόσο των αμέσων προκατόχων της Πρωτοψαλτίας και Λαμπαδαρίας, όσο και των παλαιοτέρων διδασκάλων, των από αιώνων διαπρεψάντων στον Πάνσεπτον Πατριαρχικόν Ναόν. 

Ο σεβασμός μου προς το πρόσωπο του ασθενούντος αμέσου προκατόχου μου Μουσικολογιωτάτου Άρχοντος κ. Λεωνίδου Αστέρη είναι σεβασμός μαθητού προς διδάσκαλον˙ πολλάκις τον συνήντησα εις την Πόλιν και πολλάκις μας επισκέφθηκε στον εν Θεσσαλονίκη μουσικόν Σύλλογον. Ενθυμούμαι την λεπτότητα και ευαισθησία του να στηρίξει στην ασθένειά του τον συγχωρεμένον αδελφόν μου Εμμανουήλ, μαθητήν του εις το Πανεπιστήμιον Μακεδονίας. Εύχομαι ο Θεός να τον βοηθήσει και στη δική του δοκιμασία. 

Η σεμνότητα και προσήλωση στα τελούμενα˙ η ευγένεια και η αρχοντιά˙ η ακούραστη διακονία του οικουρούντος σήμερα Άρχοντος Λαμπαδαρίου της Αγίας του Χριστού Μεγάλης Εκκλησίας κ. Ιωάννου Χαριατίδου, αποτελούν δι’ εμέ παράδειγμα προς μίμηση. Η συμβουλή του, όταν τον επισκέφθηκα για να πάρω την ευχή του, ήταν: «Να έχεις υπομονή και αγάπη». Σοφά λόγια, ενός σοφού γέροντος που τα εφήρμοσε. 

Στο Φανάρι, Παναγιώτατε, ήρθα ως ταπεινός μαθητής να γνωρίσω τη γνήσια ρωμαίικη παράδοση, που κατέχουν πολλαπλώς σήμερα τα πρόσωπα του Φαναρίου. Ευχαριστώ δι’ Υμών και τους Ιεράρχες, κληρικούς και λαϊκούς, καθηγητές οφφικιάλους του Οικουμενικού Θρόνου, για τις συμβουλές, τις υποδείξεις, την στήριξη και τις γνώσεις τους, που μοιράστηκαν μαζί μου. Θαύμασα την απλότητα, τη σεμνότητα, το λιτό και απέριττο τρόπο, στο λόγο, το μέλος και την κίνηση. Τις τρείς αυτές ενέργειες, που εξωτερικεύουν αυτά που η ψυχή θεωρεί, ενθυμείται, επιθυμεί. Είδα καρδιές συντετριμμένες και τεταπεινωμένες να φυλάττουν προσευχή βαθειά στον τόπον τους, να στέκονται με ηρεμία και αρχοντιά, εν σιωπή, να περιμένουν υπομονετικά να πράξουν τα από αιώνων καθιερωμένα εντός και εκτός λατρευτικών συνάξεων. Θαύμασα την προσοχή του νου ως προπομπού της προσευχής. Όλα αυτά που αναβιβάζουν την ανθρώπινη ψυχή, την αλλοιώνουν προς το θειότερο, την ανακαινίζουν, την κάνουν να σκιρτήσει από χαρά και αγαλλίαση. Αλήθεια, τί δρόμο εκπαιδευτικό έχουν διαβεί αυτές οι ψυχές; Τι δασκάλους είχαν; Θυμήθηκα τις συμβουλές των δικών μου: «Παιδί μου, από τη σιωπή θα ξεκινήσεις, υπομονή να κάνεις, χωρίς σεβασμό και υπακοή ο νους δεν ανοίγει, από το μέτρο της ταπεινώσεως που θα καταφέρεις θα εξαρτηθεί πόσο θα ενεργεί η τέχνη σου, διότι η εκκλησιαστική μουσική είναι τέχνη της ψυχής που προσεγγίζει το θείο. Κι εδώ άλλα μέτρα και άλλα σταθμά ισχύουν, αυτά που νοούνται˙ και αυτά που νοούνται δεν είναι στο δικό σου χέρι μόνο να τα αποκτήσεις. Κυρίως πρέπει να παρακαλέσεις να σου δοθούν!». Και πριν το τέλος της διαδρομής του, έκαστος εξ αυτών κατέληξε πάλι στη σιωπή˙ να μελετά τα νοούμενα, να ετοιμάζει τη γεφύρα προς την απέναντι όχθη. Είδα τις διδαχές τους να εφαρμόζονται μέσα στο Φανάρι. Σοφία, σύνεση, μεγαλοπρέπεια να γεννάται από ταπεινές ψυχές. 

Είδα τον νου να στρέφεται προς τα μέσα, εν ησυχία, να θεωρεί τα μυστικώς τελούμενα, αυτά που οδηγούν σε επίγνωση και στη μυστική γνώση των ενεργειών του Θεού. Ίσως γι΄αυτό θαυμάζει αιώνες τώρα ο κόσμος τον λόγο, το μέλος και την κίνηση, εδώ στο Φανάρι, διότι παράγονται από καρδιές φωτισμένες οι οποίες γαλουχήθηκαν με σεβασμό στην παράδοση αιώνες τώρα. 

Αυτό το πατριαρχικόν ύφος επιθυμώ να ακολουθήσω, με την ευχή και καθοδήγησή Σας, Παναγιώτατε. Ψηλαφώντας στην παράδοση που κατέχουν τα πρόσωπα του Φαναρίου. Κοιτώντας πίσω, σ’ αυτούς που έφυγαν και άφησαν, και προσβλέποντας σ’ αυτούς που θα έρθουν για να συνεχίσουν. Και πάλιν και πολλάκις υποβάλλω τη βαθύτατη ευγνωμοσύνη μου προς την Υμετέρα Θειοτάτη Παναγιότητα για την υψίστη τιμή, που γίνεται στην ελαχιστότητά μου, υποσχόμενος ότι θα αγωνιστώ να φανώ αντάξιος των προσδοκιών της Μεγάλης Εκκλησίας και του Σεπτού Προκαθημένου αυτής. 

Πολλά τα έτη Σας, Παναγιώτατε!