ΤΡΙΚΥΜΙΑ ΣΕ ΚΡΑΝΙΑ ΔΗΜΙΟΥΡΓΕΙ Η ΟΥΚΡΑΝΙΑ

Πολλή φασαρία γίνεται σχετικά με την πρόθεση του Οικουμενικού Πατριαρχείου να παράσχει Αυτοκεφαλία στην Εκκλησία της Ουκρανίας. Προς τι όμως όλος αυτός ο θόρυβος; Γιατί τόση προθυμία από κάποιους να υποστηρίξουν τα συμφέροντα του Πατριαρχείου Μόσχας, τα οποία όπως το ίδιο υποστηρίζει θίγονται; 

Αναρωτιέμαι όμως: 

-Αποτελεί δικαίωμα και προνόμιο του Οικουμενικού Πατριαρχείου να ανακηρύσσει Αυτοκέφαλη μια Εκκλησία, ναι ή όχι; 

- Αν ναι, τότε γιατί μπερδεύονται τόσοι και τόσο πολύ; Αν πάλι τα πράγματα δεν είναι ξεκάθαρα, όπως κυρίως ισχυρίζεται το Πατριαρχείο Μόσχας, γιατί πρώτο αυτό είχε προβεί σε ενέργειες για να αφαιρεθεί από τα θέματα της Πανορθοδόξου Συνόδου η εκχώρηση της Αυτοκεφαλίας, όπως και έγινε; Δεν το ενδιέφερε να ξεκαθαρίσει η υπόθεση; Ή μήπως φοβήθηκε μη συζητηθεί το θέμα της ακαταστασίας που προσπαθεί να επιβάλλει με την αλλαγή στη σειρά των διπτύχων και την προσθήκη σε αυτά μη αναγνωρισμένης Εκκλησίας; Αλήθεια, οι εκκλησιαστικοί ταγοί που μιλούν για “τάξη”, αυτή την αταξία δεν την έχουν προσέξει; Ή την αντιμετωπίζουν αδιάφορα επειδή πρόκειται για την “κραταιά” και πολυάριθμο ρωσική εκκλησία; Το ίδιο το Πατριαρχείο Μόσχας πάλι τι φοβάται από την χορήγηση Αυτοκεφαλίας στην Εκκλησία της Ουκρανίας και αντιδρά κατ’ αυτό τον τρόπο. Φοβάται μήπως υποχωρήσει η θέση του στα Δίπτυχα; 

- Ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Βολοκολάμσκ κ. Ιλαρίων άφησε υπονοούμενα για χρηματισμό του Οικουμενικού Πατριαρχείου από ουκρανικής πλευράς λέγοντας ότι: “είναι γνωστό σε μας στη Ρωσία πως δεν έρχονται (στο Οικουμενικό Πατριαρχείο) με άδεια χέρια”. 

Μήπως κρίνει εξ ιδίων ο Σεβασμιώτατος, ο οποίος το τελευταίο διάστημα έχει γίνει ιπτάμενος και επισκέπτεται Προκαθημένους και άλλα εκκλησιαστικά πρόσωπα; Όπου πάει, πηγαίνει με άδεια χέρια; 

Δεν γνωρίζω πόσο σπουδαίες είναι οι μουσικές δεξιότητες του Μητροπολίτη Ιλαρίωνα, στα εκκλησιαστικά θέματα πάντως που χειρίζεται κάνει πολλές παραφωνίες. 

- Είναι άραγε αυθόρμητη και ανιδιοτελής η υποστήριξη που παρέχουν ορισμένοι, μεταξύ των οποίων και Προκαθήμενοι, στη Ρωσική Εκκλησία; Ο Μακαριώτατος Πατριάρχης Αντιοχείας κ. Ιωάννης ας πούμε, θεωρεί σπουδαιότερο γεγονός την εκχώρηση Αυτοκεφαλίας στην Εκκλησία της Ουκρανίας και ζητά Σύναξη Προκαθημένων, από την Πανορθόδοξη Σύνοδο, στην προετοιμασία της οποίας συμμετείχε το Πατριαρχείο του, στην πραγματοποίησή της όμως ήταν απών, με ισχνές δικαιολογίες; Αν τελικά δεχόταν το Οικουμενικό Πατριαρχείο να γίνει αυτή η Σύναξη, τι θα έκανε ο Πατριάρχης Αντιοχείας, θα συσκεπτόταν με τον Μακαριότατο Πατριάρχη Ιεροσολύμων με τον οποίο έχει κόψει την Εκκλησιαστική Κοινωνία; 

Το ίδιο ερώτημα βεβαίως ισχύει και για το Πατριαρχείο Μόσχας, το οποίο από τη μια σταματά την Κοινωνία με το Οικουμενικό Πατριαρχείο και από την άλλη το καλεί σε διάλογο. 

Όλα αυτά τα παιχνίδια, γιατί περί παιχνιδιών πρόκειται, αποσκοπούν στην γενικότερη υποβάθμιση του Οικουμενικού Πατριαρχείου και δυστυχώς παίζονται από εκείνους που έχουν ωφεληθεί από αυτό. Χαίρονται με τις εις βάρος του αδικίες και τις ενισχύουν κιόλας. Την Μητέρα Εκκλησία την αντιμετωπίζουν ως εχθρό. Ένα πράγμα όμως να έχουν υπόψή τους. Ότι το μαρτυρικό Φανάρι, η πονεμένη Μητέρα Εκκλησία, το Πάνσεπτο και Πάνφωτο Οικουμενικό Πατριαρχείο δεν είναι μόνο του. Έχει τα παιδιά του που το αγαπούν και το υποστηρίζουν. Και θα συνεχίζουμε να το κάνουμε, γιατί ζεσταίνει τις καρδιές και τις ψυχές μας, φωτίζει το νου και τη διάνοιά μας, μας οδηγεί και μας αγιάζει. Έχει επικεφαλής τον Παναγιώτατο Οικουμενικό Πατριάρχη κ. Βαρθολομαίο, τον άοκνο και έμπειρο οιακοστρόφο της Αγίας νεώς, της του Χριστού Εκκλησίας, τον ενσυνείδητο εργάτη του αμπελώνος του Κυρίου. Και όπως έχει πει ο ίδιος: ” Όταν ο άνθρωπος ενεργεί κατά συνείδηση και κάνει το χρέος του ό,τι θέλουν ας πουν και ό,τι θέλουν ας γράψουν”.