ΑΡΧΩΝ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΠΑΠΑΔΕΡΟΣ: "Η ΛΗΘΗ ΕΙΝΑΙ ΑΔΕΛΦΗ ΤΟΥ ΥΠΝΟΥ ΚΑΙ ΤΟΥ ΘΑΝΑΤΟΥ"

Είμαστε στο μήνα που στα δεινά της θανατηφόρας πανδημίας προστίθεται η μνήμη της Μάχης της Κρήτης και των όσων ακολούθησαν. 

Ο ομότιμος Καθηγητής του Εθνικού και Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών και πρώην Καθηγητής στο Πανεπιστήμιο Κρήτης, Γερμανός Χάγκεν Φλάισερ – Hagen Fleischer, ο οποίος με το ήθος και την επιστημονική προσφορά του έχει αποκτήσει την ελληνική υπηκοότητα, ζει στην Αθήνα με τη σύζυγό του και συνεχίζει το ερευνητικό και συγγραφικό του έργο, το οποίο διακρίνει εξιδιασμένη εμβρίθεια. 

Σε τηλεφωνική επικοινωνία μας μου είχε εκμυστηρευθεί τα της ΥΠΟΣΗΜΕΙΩΣΗΣ. Τώρα τα διαβάζω και στο καινούριο βιβλίο του, που εκδόθηκε στη Γερμανία: Hagen Fleischer, KRIEG UND NACHKRIEG: Das schwierige deutsch-griechische Jahrhundert. ΠΟΛΕΜΟΣ – ΜΕΤΑΠΟΛΕΜΙΚΑ: O δύσκολος γερμανο-ελληνικός αιώνας. 

Αναφέρεται σε ελληνογερμανικές σχέσεις κατά τον περασμένο αιώνα. Υπάρχουν κάμποσες αναφορές σε θέματα ιδιαίτερου κρητικού ενδιαφέροντος, όπως: Η γερμανική εικόνα του Βενιζέλου μετά τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο. Και ένα αποκαλυπτικό κείμενο: Γεωστρατηγικά σχέδια για μια γερμανική μεταπολεμική Κρήτη. Ένα κείμενο που δικαιώνει ομιλία μου στο Μόναχο με θέμα: Η ΜΑΧΗ ΤΗΣ ΚΡΗΤΗΣ ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ.

Η σελίδα 341 του νέου βιβλίου του μου προκάλεσε ένα συναίσθημα χαρμολύπης τόσο δυνατό, που αποφάσισα να παρακαλέσω την έγκριτη αυτή εφημερίδα να επιτρέψει να το μοιραστώ με σας, αγαπητοί αναγνώστες. 

Με τον ακρότατο αυτόν ευτελισμό των αγώνων και των θυσιών του λαού μας {που τους αρκεί δήθεν μια Υποσημείωση} φαίνεται ότι συμφωνούν διαχρονικά μέχρι σήμερα, όπως σημειώνει ο Fleischer, oι πλείστοι των ομότεχνών του γερμανόφωνοι Ιστορικοί, έστω και αν δεν το ομολογούν σε κείμενά τους. Αλλά όχι μόνον αυτοί. Γράφει: Πρόκειται για γενικότερο φαινόμενο. Οι λιγοστές εξαιρέσεις δεν είναι ικανές να πείσουν τις εκάστοτε πολιτικές ηγεσίες της Γερμανίας να εκπληρώσουν επιτέλους το καταγεγραμμένο και μετρήσιμο χρέος τους, τις λεγόμενες ΑΠΟΖΗΜΙΩΣΕΙΣ. 

Σε μια από τις πρόσφατες επιστολές του (29 Απριλίου) μου αναφέρει συνοπτικά ένα επεισόδιο, το οποίο με οδήγησε στον τίτλο της παρούσας επίκαιρης ανακοίνωσης. 

Από τη σελίδα 341 του νέου βιβλίου του συνοψίζω ένα τμήμα, το οποίον τεκμηριώνει εναργέστατα την αναισχυντία της ως άνω Υποσημείωσης: 

Γράφει λοιπόν: Για τη διδακτορική του διατριβή είχε επιλέξει το θέμα: Η Δανία κατά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο. Άλλαξε όμως γνώμη. Πήγε στον Doktorvater του (στον Καθηγητή που θα επέβλεπε τη διδακτορική του διατριβή – αναφέρει και το όνομά του) και του είπε ότι θα ήθελε να μεταθέσει το θέμα της διατριβής του νοτιότερα από τη Δανία. Όταν προσδιόρισε γεωγραφικά αυτή τη μετάθεση, ο συνήθως πράος Καθηγητής, στο άκουσμα του νέου θέματος, ξεσπάθωσε: «Κατοχή στην Ελλάδα; Δεν επιτρέπεται να ανεμοσκορπίσω τη δική μου και τη δική του ενέργεια σε μια τέτοια «Υποσημείωση στην Ιστορία του 2. Παγκοσμίου Πολέμου»! 

Με συμβούλευσε να ψάξω μήπως βρω άλλον Doktorvater μεταξύ των Καθηγητών του Πανεπιστημίου, που να έχει επιστημονική σχέση με αυτό το θέμα μου. Αμφέβαλε όμως αν υπήρχε κάποιος. Και ομολόγησε: Ούτε και αυτός έχει την ελάχιστη ιδέα από ελληνική Ιστορία των Νεωτέρων Χρόνων, ούτε και ενδιαφέρεται να μάθει. Αντέτεινα: Αν έτσι έχουν τα πράγματα, αν και στη γερμανική επιστήμη της Ιστορίας γενικά κυριαρχεί αυτή η αντίληψή του, μου πρόσφερε μόλις έναν ισχυρό πρόσθετο λόγο, να επεξεργασθώ ακριβώς αυτό το θέμα. Επιτέλους υποχώρησε γκρινιάρικα. Απαίτησε όμως, αυτή την ασυνάρτητη ιδέα μου να την παρουσιάσω στο Σεμινάριό του για υποψήφιους διδάκτορες, διαρθρωμένη. Και να την αιτιολογήσω. Εκεί ξεκαρδίστηκαν οι συμφοιτητές μου. Μια φράση, μια κραυγή μου μένει αλησμόνητη: «Α! Είμαστε και εκεί;» (στην Ελλάδα). 

Η άγνοια της Ιστορίας, το ακόμη χειρότερο, η σκόπιμη διαστρέβλωσή της και η μη επαρκής διδαχή της Τοπικής Ιστορίας στα σχολεία μας υπήρξαν μέρος των κινήτρων μου για τη σύσταση της Εταιρείας, η οποία υπενθυμίζει το χρέος μας, που έπρεπε να είχε εκπληρωθεί λίγα μόλις χρόνια μετά τη λήξη του μεγάλου πολέμου. Εννοώ την ίδρυση και σωστή λειτουργία του Μουσείου της Μάχης της Κρήτης, της γερμανο-ιταλικής κατοχής του νησιού μας και της Αντίστασης. Και πάλι όμως διαφαίνεται αδιαφορία. Και δικαιώνονται οι αρχαίοι πρόγονοί μας, που πίστευαν πως